Poppy чоныг тасар татахаас өөр бодол байсангүй. Өмнө нь алсан аллагаас нь болж хоншоор нь улаан болсон чонотой ёордл дахин тулалдах аргагүй. Тэр алдартай мангасны ангуучийн мөрөөр орсон бөгөөд, түүнийг шүүж шийтгэхээс нааш үхэж болохгүй.

“Чи ухарсан нь дээр дээ. Чи үүнээс амьд үлдэхгүй” гэж Poppy чононд хэлэн алхаа дээр барив.

Гэсэн ч чоно айсангүй. Чоно түүн рүү дөхөх үед Poppy сонин солиорол гэмээр зүйл мэдэрлээ. Мөн нүднийхээ буланд хэн нэгэн амаа хөөсөртөл үглэх аж. Чоно өлсгөлөн эсвэл чөтгөрийн зүйлд ховслогдоогүй. Зүгээр л өөрийн зовлон шаналалаа гаргахыг хүссэн. Чоно түүн рүү үсрэх үед алах, алагдах хоёрын нэг л байх байлаа.

Poppy алхаа эргүүлэн, өөрийн бүх хүчээ алхандаа чиглүүллээ. Алх мангасын толгой дээр бууж түүний зовлонг эцэслэв. Тэр аллагаас ямар ч таашаал авдаггүй гэсэн ч энэ түүний хувьд ч чононы хувьд ч байж болох хамгийн сайн үр дүн байсан.

Ёордл хоосон нугыг аживч, түүний хайж ирсэн мангасын ангуучийн ул мөр байсангүй. Тэр хөдөө нутгаах хэрэн хэсэж, цуурхлыг дагасаар, нууцлаг мангасын ангуучийг энэ олон жил түүний хайж буй домогт баатар гэж итгэсээр. Гэсэн ч энэ хол аяны эцэст чоно, хагас луунуудыг өөрийгөө хамгаалахын тулд хүчээр алсаар иржээ.

Тэрээр долоо хоногийн турш хэрэн хэсүүчилж тосгоноос тосгон руу Демациан нэг өнцгөөс нөгөө өнцөг рүү аялсаар л. Тэр богигохон хөлөөрөө хичнээн хурдан явсан ч мангасын ангууч түүнээс нэг алхам түрүүлж, ул мөргүй алга болдог ч баатарлаг түүх түүнийг сэргээнэ. Ёордлын хувьд хугацаа тийм ч чухал биш гэсэн ч Poppy их удаан хайж байгаа билээ.

Нэг өдөр, замын хажууд байрлах зарлалыг уншив.

“Ангуучийн фестивалд бүгдийг нь урьж байна”

Poppy-ын хайж буй зүйл мөн байлаа. Олдохгүй байгаа баатар тэнд заавал очих болно. Хэрэв тэр олох юм бол Орлоны гэрээслэж үлдээснээр баатарт алхыг өгөх болно. Тэгээд тэр өөртөө шинэ зорлигоо олж гүйцэлдүүлэхээр явна.

Тосгонд ирэх үед Poppy-ын сэтгэл түгшсэн байлаа. Энэ зурагт хуудас, дуу хөгжим фестивалтай гэдгийг тунхаглан зарлана. Тэр ёслол эхлэхээс арай эрт ирсэн бөгөөд их олон хүн арын хэсэгт цугласан байлаа.

“Тэр миний ямааг мангасаас аварсан”

Poppy-ын зүрх хүчтэй цохилж үргэлж бодож явдаг байсан ангуучийн талаар бодлоо.

Тэрэнд үүнийг өгвөл ву болох бол? Гэж бодов.

Гэхдээ дотроо тэр огт өөр зүйл бодож байлаа. Энийг хүлээлгж өгвөл би юу хийх вэ? Эцэст нь шинэ зорилготой болох уу? Тэр бодолдоо тэнүүчлэхээ больж ажилдаа анхаарч эхлэв.

Тэр өндөр авирахад хялбар чийдэнгийн гэрэл олж олныг ажив. Эндээс бүхнийг ажихад хангалттай ажээ.

Poppy яг цагтаа амжив. Market-ийн хажуунаас хөгжим тажигнан түүний ард ёслолын гэвлүүртэй унжуулсан өндөр хүн байв.

Poppy арай ядан түүний яриаг сонсож байлаа. Тэр мангасны ангуучийн талаар, мөн олон ферм, тосгодыг чоно, уиуиг луу, дээрэмчдээс хамгаалсан талаар ярьж байв. Ядаж хэн нэгэн түүний нэрийг ч мэдэхгүй бөгөөд энэ нь ч тэдний ёслолыг зогсоохгүй. Ангууч долоо хоногийн өмнө Uwendale-д үзэгдсэн бөгөөд түүний хөшөөг дэлгэн үзүүлэх гэж байна.

Poppy анх удаа түүнийг харж байгаа гэхэд түүний сэтгэл ихэд хөдөлжээ. 7 фээт өндөр Демациан хүнд хуягтай, булчинлаг биетэй дайчин. Түүний доор алсан чононуудын цогцосыг сийлжээ.

Дөнгөж хөшөөг харж байх үед бяцхан охины дууг сонсов.

“Хараач Ангууч байна! Хөшөө нь байна!” хэмээн том нүдтэй охин ориллоо.

Poppy охины зүг харлаа. Тэр ангуучийг хайн тойруулан харсан ч тэнд хэн ч байсангүй.

“Үгүй дээ” гэж охины аав хэлээд. “Хэн ч мангасын ангууч биш. Хагастай харьцуулахад харьцангуй бага.”

Аав охин хоёр сонирхлоо алдсан бололтой ёслолыг орхин гарав.

Олны өмнө гарсан хөшөө рүү Poppy ойртон очив. Түүний үс нь урт бөгөөд хоёр салаа болгон боосон байв. Түүний гар нь зуу зуун тулалдаанд орсон мэт бөгөөд Орлон түүнд өгч байсан хүчирэг гар шиг байлаа. Poppy түүнийг харж байгаагүй.

“Тэр бол цор ганц. Тийм ч оройтоогүй гэж найдаж байна” гэж Poppy хэлэв.

Тэр ёслолоос гарч аль болох хурдан Uwendale-д очихоор хурдлав.